اشک و عبرت

اشاره

محرک انسان به کار، قیام و نهضت، گاه امور مادی، منافع دنیایی، اغراض شخصی، خودبینی و کام گیری های نفسانی است و گاه حبّ به خیر، فضیلت و انجام تکلیف و وظیفه است.

اگر محرک انسان عوامل مادی و شخصی باشد، درجه ی عمل پست بوده و عامل آن شایان تقدیر نیست.

آری! اگر این انسان ها برای تأمین منافع مادی از راه مشروع کوشش کرده و در این راه از هرگونه خیانت و تجاوز به حقوق دیگران پرهیز نمایند، اگر فزون طلبی آن ها را کور و کر نساخته و آداب اخلاقی و شرعی را رعایت کنند، ملامتی بر آنان نیست و می توان گفت که عالم انسانیت را پشت سر گذارده و در کلاس اول انسانیت قدم نهاده اند. اینان در پیشگاه خداوند دارای ثواب و اجر می باشند.

وَ مِنْهُمْ مَنْ یقُولُ رَبَّنا آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَهً وَ فِی الْاخِرَهِ حَسَنَهً[1]

و از آن ها کسانی هستند که می گویند: پروردگار ما! در دنیا و در آخرت بر ما حسنه و ثواب ارزانی دار.

اما اگر انسان از طرق نامشروع غرایز خود را سیر نماید، مستحق سرزنش و کیفر